Հա­յաս­տա­նի բարձ­րաս­տի­ճան պաշ­տո­նյա­նե­րը սկ­սել են կա­տա­րել նաև ի­րենց ղե­կա­վա­րած կազ­մա­կեր­պու­թյուն­նե­րի հան­րա­յին կա­պե­րի ստո­րա­բա­ժա­նում­նե­րի կամ մա­մու­լի քար­տու­ղար­նե­րի գոր­ծա­ռույթ­նե­րը։

Նի­կոլ Փա­շի­նյանն Ի­տա­լիա­յում ի­րեն հա­մե­մա­տեց Հի­սու­սի հետ, Վրաս­տա­նում էլ ա­վե­լի ա­ռաջ ան­ցավ. իր ու Հի­սու­սի «կադ­րա­յին» քա­ղա­քա­կա­նու­թյու­նը նույն հար­թու­թյու­նում դրեց։ Դեռ մի կողմ, որ Հի­սուս լի­նե­լու բար­դույ­թը չի հաղ­թա­հար­վում, բայց հե­տաքր­քիր է՝ ով­քե՞ր են իր կա­ռա­վա­րու­թյան ա­ռա­քյալ­ներն ու ա­մե­նա­կարևո­րը՝ հու­դա­նե­րը, ո­րոնց մա­սին այդ­քան շատ է սի­րում խո­սել կա­ռա­վա­րու­թյան ղե­կա­վա­րը։

Ռու­սա­կան փի­լի­սո­փա­յու­թյան գե­րա­գույն հարցն այ­սօր ոչ միայն հա­յե­րիս առջև է ողջ հա­սա­կով մեկ հառ­նել, այլև հա­մայն աշ­խար­հի: Ի­րա­կա­նում մեր բնո­րո­շումն ա­վե­լի տա­րո­ղու­նակ է` մի տնից չենք, մի հա­լի ենք:

Իշ­խա­նու­թյուն­նե­րի մա­կե­րե­սայ­նու­թյու­նը սահ­ման­ներ չի ճա­նա­չում։ Ի՞նչ էին մտա­ծում, երբ կո­րո­նա­վի­րու­սով հի­վան­դին տե­ղա­փո­խում էին Ծաղ­կա­ձոր։

Այդպես էլ չհասկացանք, թե Հայաստանում ինչ է ժողովուրդը: Այս մասին Facebook-ի իր էջում գրել է ՀՀ ԱԺ ԲՀԿ խմբակցության պատգամավոր Գեւորգ Պետրոսյանը:

Երբ այ­սօր Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նը խո­սում է «Մո­նու­մեն­տի» տնե­րի օ­րի­նա­կան և ա­պօ­րի­նի լի­նե­լու մա­սին ու հրա­հան­գում զբաղ­վել այդ հար­ցով, ա­կա­մա­յից հի­շում ես ընդ­դի­մա­դիր Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նին, ո­րը տևա­կան ժա­մա­նակ խոր­հր­դա­րա­նում բարձ­րա­ձայ­նում էր ՎՊ-ի նախ­կին նա­խա­գահ Իշ­խան Զա­քա­րյա­նի ա­ռանձ­նա­տան խն­դի­րը։

Հե­ղա­փո­խու­թյուն­նե­րը սո­վո­րա­բար հին աշ­խար­հա­կար­գերն են քան­դում ու նո­րը ստեղ­ծում։ Ի­հար­կե, դժ­վար է ա­սել, թե մե­զա­նում հե­ղա­փո­խու­թյուն է ե­ղել, բայց դա են պն­դում նոր իշ­խա­նու­թյուն­նե­րը։ Ե­թե ի­րենց ա­սե­լով «հե­ղա­փո­խու­թյուն» է ե­ղել, ին­չու՞ այս 2 տար­վա ըն­թաց­քում մեր հան­րա­յին կյան­քում ա­մեն ինչ միայն քանդ­վում է՝ տե­ղը ո­չինչ չս­տեղ­ծե­լով։

Խել­քից դուրս ան­նա­խա­դեպ ի­րո­ղու­թյուն­ներ ար­ձա­նագ­րե­լու ա­ռու­մով իշ­խա­նու­թյուն­նե­րը հան­գիստ կա­րող են Գի­նե­սի ռե­կորդ­նե­րի հանձ­նա­ժո­ղով դի­մել 2020-ին տպագր­վե­լիք գր­քում տեղ գտ­նե­լու հա­մար:

Սահ­մա­նադ­րա­կան հան­րաք­վեի քա­րո­զար­շավն ար­դեն մի քա­նի օր է‚ ինչ պաշ­տո­նա­պես մեկ­նար­կել է‚ սա­կայն ակն­հայտ է‚ որ ա­ռայժմ հա­կա­դիր կող­մերն ա­ռանձ­նա­պես չեն շտա­պում բա­ցել ի­րենց խա­ղա­քար­տե­րը‚ և քա­րոզ­չա­կան լուրջ ակ­տի­վու­թյուն մե­դիա հար­թակ­նե­րում ա­ռայժմ չի նկատ­վում։

Քա­յ­լե­լով ու դըմփ-դըմփ-հու ա­նե­լով իշ­խա­նու­թյան ե­կած չի­նով­նիկ­նե­րը հա­մա­ռո­րեն չեն սո­վո­րում կամ չեն ցան­կա­նում սո­վո­րել՝ ինչ­պես պետք է աշ­խա­տել լրագ­րող­նե­րի հետ: